మాసు క్లాసు ఇదేమి తిరకాసు

రెంటాల జయదేవగారు జూ. ఎన్టీయార్ బృందావనం సినిమాని సమీక్షిస్తూ "మాస్ హీరోగా ముద్ర పడిన చిన్న ఎన్టీయార్ ను, మంచి లవర్ బాయ్ గా చూపి, క్లాస్ కు దగ్గర చేయాలనే ప్రయత్నంగా ‘బృందావనం’ చిత్రాన్ని చెప్పుకోవచ్చు." అని రాశారు.

ఈ సినిమాని గురించి బ్లాగుల్లో ఇతర సమీక్షలు చర్చల్లో కూడా ఇంచుమించు ఇదే భావం, ఇంచుమించు ఇదేమాటల్లో వ్యక్తమయింది. ఇది నాకు బాగానే ఆశ్చర్యాన్ని కలిగించింది. అసలీ క్లాసు - మాసు వర్గీకరణలు ఏంటి, వాటికేవన్నా అర్ధం ఉందా అన్నది నా మౌలికమైన ప్రశ్న. సినిమా పత్రికలూ, సినీ జర్నలిస్టులూ, సినిమాకి అంకితమైన సాలెగూళ్ళూ ఇలాంటి మాటల్ని అలవోకగా వాడేస్తూ ఉంటారు. అలాంటి వాడుకల వెనకాల ఒక నిర్దిష్టమైన ఆలోచన, ఒక స్పష్టమైన అవగాహన ఉన్నాయని నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు. కానీ మన భావాల్ని, అనుభూతుల్ని పంచుకోడానికి రాసుకునే బ్లాగులో కూడా ఇవే వాడుకలు ఎదురయ్యేటప్పటికి నాక్కొంచెం ఝలక్ తగిలిన మాట నిజం. అందుకే జయదేవగారి టపా దగ్గరా, ఇంకా ఒకట్రెండు సమీక్షల దగ్గరా దీన్ని గురించి నిరసనగా వ్యాఖ్యలు రాశాను.

జయదేవగారు సహృదయంతో స్పందించి, క్లాసు - మాసు వర్గీకరణ గురించి ఇంకో టపా వివరంగా రాశారు. ముందస్తుగా వారికి నా ధన్యవాదాలు. ఆ టపాలో మంచి పాయింట్లు చెప్పారు. ఇదేమి పెద్ద వివాదం కాదు గానీ, ఐనా నా సందేహాలు తీరలేదు. అందుకే నా రేండం ఆలోచనల్ని బయటపెట్టే ప్రయత్నం ఇది. నలుగురిముందూ పెడితే ఎవరన్నా నా సందేహాలు తీరుస్తారేమోననే చిన్న ఆశకూడ లేకపోలేదు.

నా ప్రతిపాదనలు ఇవి:
1. మంచి సినిమా, చెత్త సినిమా, పరవాలేదనిపించే సినిమా - ఇవే నాకు సంబంధించిన వర్గీకరణలు.
2. క్లాసు - మాసు అనే వర్గీకరణ ఇండస్ట్రీ వర్గాలకీ, ట్రేడ్ వర్గాలకీ ఉపయోగపడే కొలమానం అయితే కావచ్చు. ఒక ప్రేక్షకుడిగా ఈ లేబుల్ నాకేమీ ఉపయోగపడదు.
3. పరిశ్రమకి అనుబంధ వర్గాలు ఈ లేబుళ్ళని, వర్గీకరణల్ని వాడితే వాడారు గానీ, మన ఆనందం కోసం సినిమా చూసి, ఆ ఆనందాన్ని (కొండకచో బాధని) బ్లాగులో పంచుకునేందుకు రాసుకునే సమీక్షలో ఈ రొడ్డకొట్టుడు లేబుళ్ళని పట్టించుకోవలసిన పని లేదు. అంతే కాదు, మన సినిమాలు ఇంకొంచెం బాగుండాలి, ఇంకాసిని మంచి సినిమాలు రావాలని తాపత్రయపడే బ్లాగరులు ప్రయత్నపూర్వకంగా ఈ రొడ్డకొట్టుడు భావనల్ని దూరంగా ఉంచాలని కూడా నేననుకుంటాను.
4. ప్రస్తుతం తెలుగు తెరని ఏలుతున్న హీరోల్లో "క్లాసు" హీరోలు ఎవరన్నా ఉన్నారా?

గత ఐదారేళ్ళల్లో నేను చూసిన తెలుగు సినిమాల్ని నెమరు వేసుకున్నప్పుడు - జయదేవ గారు తన వివరణలో ఇచ్చిన నిర్వచనాలని బట్టి - కొన్ని మాసు సినిమాలు నాకు బాగా నచ్చాయి, కొన్ని క్లాసు సినిమాలు చాలా విసుగు పుట్టించాయి. ఫైట్లు రక్తపాతం ఇరగదీసే డాన్సులు రెండర్ధాల పాటలు (ఇంకా రెండర్ధాలు కూడా ఎక్కడున్నాయండీ బాబు, డైరెక్టుగా ఇంక అదే అర్ధం!) - ఇత్యాది సకల మసాలా దినుసులతో వండబడిన యమదొంగ, మగధీర బాగా నచ్చాయి. కొన్ని అస్సలు నచ్చలేదు (పేర్లు నాకిప్పుడు గుర్తు లేవు). పైన చెప్పిన మసాలా దినుసులు లేనివి, కుటుంబగాధలకి ప్రాముఖ్యతనిచ్చేవి క్లాసు చిత్రాలని నిర్వచించుకుంటే - అష్టాచెమ్మా, ఆకాశమంత బాగా నచ్చాయి. కొం యి కొం క, కొత్తబంగారులోకం పరవాలేదు అనిపించాయి. శశిరేఖాపరిణయం, ఆడవారి మాటలకి అర్ధాలు వేరులే, ప్రవరాఖ్యుడు లాంటి సినిమాలు చూసినప్పుడు కథ రాసినవాణ్ణీ, డైరక్టరునీ కలిపి తన్నాలన్నంత చిరాకు కలిగింది.

దీనికి ఇంకో కోణం ఉంది. సోకాల్డు మాసు హీరో సినిమాల్ని క్లాసు ఆడియెన్సులు బహిష్కరించడంగానీ చూడకుండా ఉండడం గానీ జరుగుతోందా? అన్ని రకాల ప్రేక్షకులూ విరగబడి చూస్తేనే గదా యమదొంగ, పోకిరీ, మగధీర అంత హిట్టయినాయి! పైగా భారత్‌లోనూ ఇక్కడ అమెరికాలోనూ నాకు పరిచ్యమున్న కుటుంబాల్లో - అబ్బే అది మాసు హీరో సినిమా కాబట్టి మేం చూడం - లాంటి సెంటిమెంటు నాకైతే ఎక్కడా వింబళ్ళేదు. గృహిణులు, పిల్లలతో సహా, తెలుగు సినిమా చూడ్డం మీద ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు అన్ని రకాల సినిమాలనీ (కొండకచో చూడకూడని వాటినికూడా, అంటే పిల్లలకి సముచితం కానివి) చూస్తూనే ఉన్నారు. మరి వీరుకాకుండా కుటుంబాలుగాని క్లాసు ప్రేక్షకులుగాని వేరే ఉన్నారేమో నాకు తెలియదు.

సినిమా హిట్టా ఫట్టా అన్న సంగతి కాసేపు పక్కన పెట్టి, సినిమాని సినిమాలాగానే చూస్తే .. అసలు ఒక సినిమానించి మనం ఏం ఆశిస్తాం? కొంచెం వినోదం. ఒక రెండున్నరగంటల సేపు మన బుర్రని డైరెక్టరు చేతుల్లో పెట్టినందుకు అతగాడు మనబుర్రని మరీ చెత్తకుండీలా చూడకూడదని ఆశించడం తప్పులేదు గద? సినిమా కథ అనుకున్నాక ఏదో ఒక పరిధిగీసుకుని, ఆ పరిధిలో కథ చెబుతాడు దర్శకుడు. మనం ఆ పరిధిని అంగీకరించాం అనుకుంటే, ఆ పరిధిలో కథ పకడ్బందీగా, లొసుగుల్లేకుండా ఉందా లేదా, ఆ కథని సినిమాగా మలచిన పద్ధతిలో ఏవన్నా వినోదం, చమత్కారం ఉన్నాయా లేదా? ఇవే మన ప్రమాణాలు. ఇంకా అంతకంటే ఎక్కువ ఏం ఆసించట్లేదు.

ఉదాహరణకి మగధీర తీసుకుందాం. పునర్జన్మలుంటాయా లేదా అనే డౌటుతో సినిమా చూడ్డం మొదలు పెడితే ఇంక ఆ సినిమాలో వినోదించేందుకు ఏం లేదు. ప్రేక్షకులుగా మనం ఆ కథ పరిధిని - పునర్జన్మ ఉంది, పాత జ్ఞాపకం ఏదో ఒక విధంగా కొత్త జన్మలో తెలుసే అవకాశం ఉంది - అని మనం ఒప్పుకుంటే, మొత్తమ్మీద మిగతా కథ అంతా ఆ చట్రంలోకి చక్కగా ఇమిడింది. ఒక చక్కని వినోదభరితమైన (వినోదం అంటే ఇక్కడ నవ్వు అని కాదు) చిత్రం తయారైంది. మసాలా దినుసులుకూడా, చక్కటి భవనానికి బహుచక్కగా వేసిన రంగుల్లాగా, కథకి ఉపకరించే విధంగా అమరినాయి. దీనికి పోలికగా శశిరేఖాపరిణయంగానీ ఆడవారిమాటలకి అర్ధాలెవేరుళే గానీ తీసుకుని చూడండి. కథ పరిధిని మనం ఒప్పుకున్నా, ఆ పాత్రలుగాని, సన్నివేశాలుగాని, డయలాగులుగాని - ఒకదానితో ఒకటి సంబంధం లేకుండా, అతుకులేసి కుట్టినా కూడ వొంటికి పట్టని చిరుగు చొక్కాలాగా ఉన్నాయి.

సో, లాష్టండ్ ఫైనలుగా నా విన్నపం ఏంటంటే .. క్లాసో మాసో మరో తిరకాసో .. మనకి అనవసరం. సినిమా బావుందా బాలేదా .. ఇదే మనక్కావల్సింది, కనీసం మనం బ్లాగుల్లో రాసుకునే వరకైనా.

మీరేమంటారు?