తెలుగు పాఠం - ఏప్రిల్ 5 - క్రావడి చిందులు

గతంలో తెలుగు పాఠాలు వెలువరించి అప్పుడే చూస్తూ చూస్తూ ఏడాది కావస్తున్నది.
మరీ ప్రతీవారమూ క్రమంతప్పకుండా చెయ్యలేకపోయినా అప్పుడప్పుడూ, ఏదైనా చెప్పాలని బుద్ధికి తోచినప్పుడు మంగళవారం పూట ఈ శీర్షికన మళ్ళీ వెలువరిస్తుంటాను.

భవదీయుడు బ్లాగరి, యువమిత్రుడు కమల్ చక్రవర్తికి "వ్రాయటం" అంటే ప్రాణం. చాలామంది బ్లాగర్లు వ్రాయకుండా రాసేస్తున్నారని ఆయన తన ఆవేదన చాలాచోట్ల వ్యక్తం చేశారు.

తెలుగులో కొన్ని పదాలకి మొదటి అక్షరానికి ఇలా క్రావడి (ర వొత్తు) ఉన్నది. అది ఆ పదం లక్షణం .. అంతే. కానీ మాట్లాడేటప్పుడు ఆ క్రావడిని ఉచ్చరించక పోవడం కూడా అనాదిగానే వస్తున్నది. ఉదా. క్రింద .. కింద; బ్రతుకు .. బతుకు. క్రావడి వాడినంత మాత్రాన అది గ్రాంధిక భాష అని చాలామందికి ఒక భ్రమ ఉన్నది. క్రావడి లేకపోతే అది వ్యావహారికభాష అనే అపోహకూడా ఉన్నది. ఇది గ్రాంధిక వెర్సస్ వ్యావహారిక పోటీ కానే కాదు. అసలు 1900 సంవత్సరం ప్రాంతాల్లో గ్రాంధికభాషకి ప్రత్యామ్నాయంగా సూచించబడిన భాషకి శిష్టవ్యావహారికమని పేరు. అంటే పెద్దలైనవారు, బాగా చదువుకున్నవారు, సాంప్రదాయం బాగా తెలిసినవారు సామాన్యంగా తమ వ్యవహారాల్లో వాడుతుండే భాషని ప్రామాణికం చెయ్యాలి, ముఖ్యంగా విద్యాబోధనలో అనేది అక్కడి చర్చనీయాంశం. అలా శిష్టవ్యావహారికం మన విద్యా వ్యవహారాల్లో ప్రమాణం అయింది. నేను పదోతరగతి దాకా తెలుగుమీడియంలోనే చదివాను. అప్పట్లోకూడా సైన్సు సోషలు పరీక్షల్లో వాక్యాలు పద్ధతిగా రాయవలసి వచ్చేది. వృక్షములకు కొమ్మలు ఉండును, ఇట్లు ప్రయోగము చేసితిని, అక్బరు జనరంజకముగా పరిపాలించెను - ఇలా రాసేవాళ్ళం. అక్బరు యుద్ధం చేశాడు, నేను ప్రయోగం చేశాను అని రాస్తే మార్కులు తగ్గించే వాళ్ళు. అది గ్రాంధికం కాదు, వ్యావహారికమే.

ఏదో ఒక సందర్భంలో, రాసిన తెలుగు మాట్లాడే తెలుగుని ప్రతిబింబించడం మొదలు పెట్టింది. ముఖ్యంగా సృజనాత్మక రచయితలు, కవులు ఇటువంటి వాడుకలు మొదలు పెట్టి ప్రచారం చేశారు. వివిధ విషయాలపై పత్రికలలో ప్రచురితమవుతున్న వ్యాసాల్లో కూడా ఈ ధోరణి ప్రబలింది. భాష విషయంలో బాగా పట్టుదల ఉన్న సంపాదకులు కొందరు, నార్ల, కొడవటిగంటి ప్రభృతులు కూడా ఈ పరిణామానికి దోహదం చేశారని నా నమ్మకం. దీన్ని వాడుక తెలుగు అనడం మొదలుపెట్టారు. కొంతమంది మనం మామూలుగా వాడే
స్పెల్లింగులని కూడా తమకి ఇష్టమైనట్టుగా మార్చుకుని వాడడం కొనసాగిస్తున్నారు. ఉదా: వూరు, యేరు. అటుపైన ఆయా వాడుకలు ఆయా రచయితల వ్యక్తిగత శైలిగా నిలిచిపోయాయి. సృజనాత్మక రచనలో అంటే సరే ఆ రచయిత ఇష్టం - మరి వ్యాసాల్లో, పత్రికల్లో, బ్లాగుల్లో - ఏ పబ్లిక్ డొమెయిన్‌లో అయినా వాడే భాషకి ఒక ప్రమాణం ఉండనక్కర్లేదా? ఎవరిష్టం వచ్చినట్టు వారు రాసుకుంటూ పోతే భాష ఏమైపోతుంది. ఇవ్వాళ్ళ రేపు, మన వెండితెర హీరోలని అనుసరిస్తూ యువత ఎవరూ ళ ఉచ్చరించడం లేదు - వాల్లు వచ్చారు, వెల్లరా వెల్లు, కల్లు తెరిచి చూడు - ఇలా మాట్లాడుతున్నారు. మాట్లాడినట్టే రాయాలి అంటే, రేపట్నించీ తెలుగులో ళ అనే అక్షరం అదృశ్య మైపోతుందేమో? ఇదొక ఆసక్తికరమైన చర్చ.

వ్రాయడం రాయడం గురించి ఇంకో తమాషా ఉంది. తెలుగులో రాయడం అంటే రుద్దడం అనే అర్ధం కూడా ఉంది. నూనె రాయడం, వొంటి మీద రాయడం .. ఇలా. దీన్ని ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ వ్రాయడం అనరు. ఐతే, క్రావడితో మొదలయ్యే అన్ని పదాలకీ ఇటువంటి సమస్య లేదు. క్రింద అన్నా, కింద అన్నా అర్ధంలో తేడా ఏంలేదు.

ఇంకో తమాషా కూడా ఉంది. నేను బడి విడిచిపెట్టినాక రాస్తున్న తెలుగులో ఎప్పుడూ రాస్తూనే వచ్చాను - వ్రాయలేదు. దీన్ని గురించి కొంత ఆలోచించిన తరవాత, వ్రాయడమే కరక్టు అని తెలిశాక కూడా చాలా కాలంగా అయిన అలవాటు ప్రభావమో ఏమో, రాయడం సాగినట్టుగా వ్రాయడానికి చేతులు రావు.

ముచ్చటగా మూడో తమాషా - ఈ క్రావడి చిందులు తెలుగు పదాలకి మాత్రమే. సంస్కృత తత్సమాల (అంటే సంస్కృతంలో పుట్టి తెలుగులో వాడుతున్న పదాలు)కి ఈ సందిగ్ధం లేదు, అక్కడ క్రావడి ఉంటే చచ్చినట్టు వాడాల్సిందే.

ఇప్పుడు పాఠకులకి హోంవర్కు: మీ దృష్టికి వచ్చిన మరికొన్ని తెలుగు క్రావడి పదాల్ని రాయండి. క్రావడి ఉండాలా, అక్కర్లేదా? ఉన్న క్రావడి తీసేస్తే ఆ పదానికి వేరే అర్ధం వస్తున్నదా? ఎలా రాసినా పరవాలేదా? మీ అభిప్రాయం కూడా చెప్పండి.