సాహిత్యంలో మెజారిటీ జులుం

ఇటీవల ఒక తెలుగు కథ గురించి విపులంగా, నిశితంగా, ఆవేశంగా జరిగిన చర్చల్లో ఒక వింత పాయింటు నా దృష్టిని ఆకర్షించింది.
ఇదీ ఆ పాయింటు సారాంశం - ఈ కథలో పాత్రలాగా ఎవరూ ఉండరు, అలా ఎవరూ ప్రవర్తించరు, ఒకేళ ఉన్నా చాలా తక్కువ మంది ఉంటారు, ప్రపంచంలో 99 శాతం ఇలా ఉండరు.

మన సమకాలీన జీవితంలో మెజారిటీ అభిప్రాయానికి చాలా విలువుంది. ఎంతైనా ప్రజాస్వామ్యాన్ని తలకెత్తుకున్న వాళ్ళం కదా. సమాజంలోనూ రాజకీయాల్లోనూ సరే, మరి సాహిత్యంలోనూ ఈ మెజారిటీ వాదన చెల్లుతుందా అని నాకో అనుమానం వచ్చింది.

పురాణాల సంగతి అట్లా పెడితే, మనుచరిత్రలో ప్రవరుడి వంటి పురుషులు ఆనాడైనా, ఈనాడైనా ఎంతమంది ఉంటారంటారు? పోనీ ఆముక్తమాల్యదలో గోదాదేవి వంటి స్త్రీలు? అబ్బ, వాళ్ళంతా రాచరికపు యుగం వాళ్ళూ పోనివ్వండంటరా, అర్జంటుగా ఆధునిక యుగానికే వచ్చేద్దాం.

కన్యాశుల్కంలో గిరీశాన్నో మధురవాణినో మీరెన్నిసార్లు చూశారు? బారిష్టరు పార్వతీశం కనిపించాడా ఏ మొగల్తుర్రు రోడ్డుమీదైనా? దయానిధి మీ పక్కింట్లోనో, సీతారామారావు మీ ఎదురింట్లోనో కనబళ్ళేదుగా ఎప్పుడైనా? రావి శాస్త్రి గారి విమల (మూడుకథల బంగారం) గానీ, రంగనాయకమ్మగారి విమల (స్వీట్ హోం) గానీ తారసపడ్డారేవిటి విశాఖపట్నం పూర్ణామార్కెట్టు దగ్గర?

అసలు సంగతేంటంటే గొప్ప సాహిత్యం ఎప్పుడూ ఏదో ఒక కారణంగా అసాధారణమైన వ్యక్తుల్ని గురించే పట్టించుకుంటుంది. పోనీ సాధారణ వ్యక్తుల్లోని అసాధారణ లక్షణాల్ని గురించే పట్టించుకుంటుంది. అంచేత ప్రపంచంలో నూటికి తొంభైతొమ్మిది మంది సాహిత్యంలో పాత్రల్లా ఉండరు. దాన్నే తిప్పి చెబితే, సాహిత్యంలో పాత్రలు ప్రపంచంలోని నూటికి తొంభైతొమ్మిది మందిలాగా ఉండవు. ఇంకా గట్టిగా చెబితే ఎక్కడో లక్షల్లోనో కోట్లలోనో ఒక్కరైన అసాధారుణుల్ని గురించే సాహిత్యం పట్టించుకునేదీ, పాత్రలుగా నిలబెట్టేదీనూ. ఎందుకంటే బిర్రబిగుసుకున్న సమాజాన్ని తట్టిలేపేదీ, ముందడుగు వెయ్యమని ముల్లుగర్రతో పొడిచేదీ వాళ్ళే.

కోటిలో మిగతా తొంభైతొమ్మిది లక్షల తొంభైతొమ్మిది వేల తొమ్మిదివందల తొంభైతొమ్మిది మంది ఉన్నట్టే సాహిత్యంలో పాత్రా ఉంటే, ఇహ చెప్పేదేవుందీ?