జగమంత కుటుంబమా? మనసంత గందరగోళమా??

ఈ పాట విన్నాను. చక్రం సినిమా కూడా చూశాను. రెండూ పెద్దగా పట్టించుకోవలసిన విషయాల్లాగా అనిపించలేదు అప్పుడు. ఈ మధ్య వికటకవి బ్లాగులో "ఈ పాట నచ్చనిదెవరికి?" అనే రెటోరికల్ ప్రశ్న చదివినప్పుడు "నాకు!" అని సమాధానం నా మనసులో అసంకల్పితంగా మెదిలింది. దాంతో ఎందుకు నచ్చలేదని నాకు నేనే ప్రశ్నించుకున్నాను.

అలవోకగా పాట విన్నప్పుడు అంతర్గతంగా ఉన్న లయ కదంతొక్కే గతులతో ఆకర్షిస్తుంది. తీరికగా చదివినప్పుడు మాటల చమక్కులు కళ్ళు మిరుమిట్లు గొలిపి కాసేపు బైర్లు కమ్ముతాయి. కాస్త ఊపిరి బిగబట్టి లోపలికి తొంగి చూస్తే
పల్లవి
జగమంత కుటుంబం నాది - ఏకాకి జీవితం నాది
సంసార సాగరం నాదే, సన్యాసం శూన్యం నావే
మ్మ్ .. బానే ఉందే. పరస్పరం వ్యతిరేకమైన ద్వంద్వాల్ని తనలో ఏకం చేసుకుని ద్వైతంలోనించి ఒక అద్వైత దృష్టి పుడుతున్నది .. ఆహా .. ఇదేదో మన బుర్రని సవాలు చేసి మేధకి పదునుపెట్టే వ్యవహారంలా ఉంది. బాగుంది. మరి తరవాత ..

చరణం
కవినై కవితనై - ఓహో, సృష్టికర్త తనే, తాను సృజించే ఊహ కూడ తనే - సరే
భార్యనై భర్తనై - ఇదేవిటి? Is the poet androgynous? అర్ధనారీశ్వర తత్త్వమా??
మల్లెల దారిలో మంచు ఎడారిలో - ??
పన్నీటి జయగీతాల కన్నీటి జలపాతాల - ??
నాతో నేనే అనుగమిస్తూ నాతో నేనే రమిస్తూ - ఆగండాగండి .. నాకేం అర్ధం కాలేదు. మల్లెల దారి మంచు ఎడారిలో ఉందా, ఇంకెక్కడైనా ఉందా? పన్నీటి జయగీతం ఏవిటి? ఎవరు పాడారు? కన్నీరు జలపాతం ఎందుకైంది? కవి కవితా, భార్యా భర్తా అన్నీ తానే అయినప్పుడు ఇంక జయగీతాలకీ, కన్నీళ్ళకీ తావేది? అవి ఎవరికి, ఎక్కణ్ణించి పుట్టుకొచ్చాయి? అనుగమించడంటే వెన్నంటి రావడం కదూ? నా"తో" నేను అనుగమించడం ఏవిటి, నన్ను నేను అనుగమించడం అనొద్దూ? భావం ప్రకారం తనకి తానే తోడు అనుకుందాం, ఓకే. మరి నాతో నేనే రమించడమేవిటి? androgynous అవడం సరిపోక సంభోగం కూడానా? హతోస్మి! నాకొక ఆంగ్ల పదబంధం మనసులో మెదుల్తోంది గానీ సభామర్యాద కాదని ఊరుకుంటున్నాను. సరే ఒదిలెయ్యండి, తరవాతి లైనేవిటో ..

ఒంటరినై అనవరతం కంటున్నాను నిరంతరం .. అయ్యా మాష్టారూ, అనవరతం అన్నా నిరంతరం అన్నా ఒకటే కదండీ?కలల్ని కథల్ని .. కావ్య కన్యల్ని, ఆడ పిల్లల్ని - ఓహో, తనకి లేకపోయినా పుట్టిన వాళ్ళకి లింగ భేదం ఉందన్న మాట .. అన్నట్టు ఇందాక కవిత కూడా నేనే అన్నట్టున్నారు, మరిప్పుడు పుట్టింది కావ్య "కన్య" ఎలాగైంది సార్?

ఈ ఉధృతం చూశాక రెండో చరణంలోకి వెళ్ళాలంటే భయమేస్తోంది కానీ ఒక్క సందేహం మాత్రం అడగకుండా ఉండలేక పోతున్నా - "కనరాని గమ్యాల కాలాన్ని కనడం" అంటే ఎవిటో?

గాలి పల్లకీలోన తరలి నా పాట పాప ఊరేగి వెడలె - హమ్మయ్య, మొదటి రెండు చరణాల భీభత్సం తరవాత ఈ వరుస నిజంగానే పిల్లగాలిలా, గాలి పాటలా, పాట పాపలా ముద్దుగా ఆహ్లాదంగా ఉంది.
గొంతు వాకిలిని మూసి మరలి తను మూగబోయి నా గుండె మిగిలె - ఆహా, కని పెంచిన కూతురికి పెళ్ళిచేసి అప్పగింత పెట్టి సాగనంపి వెనుతిరిగిన తల్లి మనసు తడి - సెబాషో!!
నా హృదయమే నా లోగిలి - ఇదేవిటి గుండె కాస్తా సంస్కృత గంధం పూసుకుంది అకస్మాత్తుగా?
నా హృదయమే నా పాటకి తల్లి - అయ్యా, ఇందాక అంపకాలు పెట్టినప్పుడే ఆ సంగతి అర్ధమైంది .. అవునూ హృదయం తల్లయితే మరి తండ్రి? ఆడక్కుండా ఉండటం బెటరేమో!
నా హృదయమే నాకు ఆలి - ఇందాక భార్యా భర్తా నేనే అన్నారు, మళ్ళీ ఇప్పుడు హృదయం నా భార్య అంటు .. ఓకే ఓకే, నోరు మూసేసుకుంటున్నా. ఇక చివరిలైను ..
నా హృదయములో ఇది సినీవాలి .. హబ్బ, తిప్పి తిప్పి ఏవి దెబ్బ కొట్టారండీ, దిమ్మ తిరిగిపోయింది!!

లయల జతుల గతుల చమత్కృతుల మోహ పాశంలోనించి బయటపడి ఈ పై పై అలంకారాల పొరల్ని వొలిచి పాటలోకి లోతుగా చూస్తే నాకు కనబడిందల్లా కొంత స్వాతిశయం, మరికాస్త ఆత్మాభిమానం, బోలెడు వాగాడంబరం. కొత్త ఆలోచన గానీ, పోనీ పాత ఆలోచననే కొత్తగా చెప్పడం కానీ లేవు సరిగదా, మొదణ్ణించీ చివరిదాకా అన్వయం కుదరని ఆలోచనలు, అసందర్భ ప్రయోగాలు, మాటల ఇంద్రజాలం - పైపూత పూసి ఇత్తడిని పసిడిగా భ్రమింప చెయ్యవచ్చు కానీ నిజంగా బంగారంగా మార్చలేము కదా. దానికి కెమిస్ట్రీ సరిపోదు - పరశువేదిని ప్రసాదించే ఆల్కెమీ కావాలి, తిలక్ చెప్పినట్టు.

మహాప్రస్థానానికి ముందుమాట రాయమని శ్రీశ్రీ చెలాన్ని అడిగితే కవిత్వాన్ని తూచేందుకు తనదగ్గిర తూనిక రాళ్ళు లేవన్నాడు చెలం. తూచొద్దు, అనుభవించి పలవరించమన్నాడు శ్రీశ్రీ. మరి ఆ పని చెయ్యాలన్నా ముందసలు అర్ధమవ్వాలి కదా అంటాను నేను.

సెప్టెంబరు 30 న చేర్చిన కొసమెరుపు: ఈ నాణేనికి రెండో వేపు ఇక్కడ "సిరివెన్నల" కృష్ణమోహన్ గారి దృష్టిలో.