ఒక పీట ముడి

జ్ఞాన పీఠము తెచ్చినారము అంటూ మొన్నీ మధ్యన చంద్రిమ గారు మంచి మేలుకొలుపు పాడారు. అంతకంటే, పట్టు దారాలు పైన చుట్టిన చెర్నాకోలతో ఒక చరుపు చరిచారంటే సరిగ్గా ఉంటుందేమో.

అసలేవిటి ఈ జ్ఞానపీట కమామిషూ అని వికీని ప్రార్ధించాను.
అనుగ్రహించింది.

కేంద్ర సాహిత్య యెకాడెమీ అంటే సరే పోనీ రాజకీయుల పైరవీలే అని సరిపెట్టుకోవచ్చు. మరి ఈ జ్ఞానపీట సంగతేంటి. అదిచ్చేవాళ్ళేమో ఏదో ప్రైవేటు ట్రస్టు వాళ్ళు. అదీనూ ఒక సారికి ఒక్కరికే ఇస్తారు. కీర్తిశేషులైన వాళ్ళకి ఇవ్వరు. ఆంగ్లం తప్ప భారతీయ భాషల్లో ఏ భాషా రచయితకైనా ఇస్తారల్లే ఉంది. 1982 వరకూ ఏదో ఒక ప్రత్యేక కృతి గొప్పతనాన్ని గుర్తించినట్లుగా ఇచ్చేవారట (విశ్వనాథకి రామాయణ కల్పవృక్షానికి వచ్చిందిట). అటు తరవాత ఏ ఒక్క కృతి కోసమో గాక రచయిత సర్వతోముఖ కృషికి గుర్తింపుగా ఇస్తూ వస్తున్నారట. చంద్రిమ గారి బ్లాగులో చర్చలో చెప్పినట్టు ఈ ఎంపికలో ఒక క్రమం (అంటే సంవత్సరానికి ఒకటి చొప్పున భాషల టైం టేబుల్) ఏదీ ఉన్నట్టు లేదు. 2004 దాకా ఇచ్చిన 42 ఎవార్డుల్లో కన్నడ భాషా రచయితలకి ఏడు సార్లొచ్చింది .. హిందీ తమిళ రచయితలకి కూడా అన్ని సార్లు రాలేదు. 1970లో విశ్వనాథ తరవాత 1988లో సినారెకి ఇచ్చారు. మరి అది జరిగి కూడా ఇరవయ్యేళ్ళు నిండుతున్నాయి.

అసలీ ఎవార్డులన్నీ పైరవీలే అని పక్కకి నెట్టేయ్యొచ్చు. తెలుగు వాళ్ళకి సాటి తెలుగు వాళ్ళని పైకి తీసుకువచ్చే దృష్టిలేదు అని నిస్పృహ ప్రకటించొచ్చు. మనకివ్వని దాన్ని గురించి మనం ఎందుకులే పట్టించుకోవడం అని ఒక నిట్టూర్పు విడిచి మరిచే పోవచ్చు.

కానీ, ఎంత వద్దనుకున్నా, ఇలాంటి ఎవార్డుల వల్ల కొన్ని ప్రయోజనాలు ఉన్నాయి. మొట్టమొదటి ప్రయోజనం, మన భాషకీ, మన భాషా సాహిత్యానికీ జాతీయంగా ఒక కొత్త గుర్తింపు వస్తుంది. రెండో గొప్ప ప్రయోజనం, కొంతవరకూ మొదటి దాన్ని వెన్నంటి వచ్చే ప్రయోజనం, ఇలా గుర్తింపు పొందిన రచనలు కొన్నైనా ఇతర భాషల్లోకి, ముఖ్యంగా హిందీలోకి (జాతీయ ప్రాచుర్యం కోసం), ఆంగ్లంలోకీ (అంతర్జాతీయ ప్రాచుర్యం కోసం) తర్జుమా అవుతాయి. ఆ అవడం కూడా ఏదో అయ్యాయంటే అయ్యాయి అన్నట్టు కాకుండా, ప్రతిభావంతులైన అనువాదకులతో అనువాదం జరుగుతుంది. ఇది చాలా ముఖ్యమైన, అవసరమైన పరిణామం. అఫ్కోర్సు, రచయితకి ముట్టే ఐదు లక్షల రూపాయల నగదు కూడా, కనీసం ఆ వ్యక్తికి సంబంధించినంత వరకూ, మంచి ప్రయోజనమే అనుకోండి.

ఈ సంవత్సరం తెలుగుకి ఇచ్చి తీరతారు అనుకుందాం కాసేపు. అర్హులైన వారెవరున్నారు? ఆచార్య బేతవోలు రామబ్రహ్మం గారంటే నాకెంతో గౌరవం, అభిమానం. ఆయన ఎక్కువగా సంస్కృతం నించి తెలుగు వచనంలోకి అనువాదాలు, వివరణలు వంటి రచనలు తప్ప, స్వంత రచనలు ఎక్కువగా చేసినట్టు లేరు. కథకుడైన కాళీపట్నం రామారావు మేష్టారు ఒక పక్క, విస్తృతంగా తనకు తెలిసిన సమకాలీన జీవితాన్ని ప్రతిబింబిస్తూ నవలా రచన చేసిన అంపశయ్య నవీన్ మరొక పక్కా కనిపిస్తున్నారు వచన రచనలో. కానీ ఇద్దరి రచనల్లోనూ తెలుగు సాహిత్యాన్ని మౌలికంగా ప్రభావితం చేసిన అంశాలు ఏవీ కనబడవు. అటువంటి ప్రభావం కోంత వరకూ యద్దనపూడి సులోచనారాణి, ఆ తరవాత యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ తెచ్చారనుకోవచ్చు. కేవలం పాపులర్ రచయితలు ఐనందుకు వీళ్ళని తీసి పారెయ్యనక్కర్లేదు. యండమూరి నవల్లు ఈ మధ్యన మళ్ళీ చదవడానికి ప్రయత్నిస్తే, ఒక పక్కన కొంత ఆసక్తి రేగుతున్నా, ఇంకో పక్క చాలా చీదరగా అనిపించింది.

సీనియర్ కవుల్లో కె. శివారెడ్డి, వేగుంట మోహన ప్రసాద్ కనిపిస్తున్నారు (శిఖామణికి అంత లేదు) .. ఇస్మాయిల్, శేషేంద్ర శర్మ అప్పుడే పోవడం ఈ విషయంలో పెద్ద లోటే. సినీ కవులు వేటూరి, సీతారామశాస్త్రి ఉన్నారు.

ఇంకెవరున్నారు? మీ ఉద్దేశాలు చెప్పండి.