కొన్ని కొన్ని అనుభవాల ప్రత్యేకత వాటి తాత్కాలికత లోనే ఉంటుందేమో ననిపిస్తుంది.
తరగటం పెరగటం లేకుండా ప్రతి రాత్రీ పున్నమి వెన్నెల కాస్తే దానికేమీ ప్రత్యేకత ఉండదు.
ఒక్క వేసవి లోనే కాక ఏడాది పొడుగునా మల్లెపూలూ, మావిడిపళ్ళూ దొరికేట్లయితే వాటికీ ఏమీ ప్రత్యేకత ఉండదు.
మనిషి తత్వం ఎలా ఉంటుంది అంటే .. అయ్యో నెలలో మిగతా 29 రోజులూ ఇలాంటీ వెన్నెల ఉండదు కదా; ఈ మావిడి పళ్ళూ మల్లెపూలూ ఈ రెణ్ణెల్లేగా దొరికేది, మిగతా పది నెలలూ దొరకవు గదా .. అని విచార పడుతూ ఉంటుంది.
ఏదన్నా అనుభవాన్ని తరువాతి కాలంలో గుర్తు చేసుకోవడం కోసం రికార్డు చేసుకోవడంలో తప్పేం లేదు గాని, ఆ రికార్డు చేసుకునే హడావుడిలో పడి ఇప్పుడు ప్రత్యక్షంలో ఉన్న అనుభవాన్ని ఆస్వాదించ లేక పోతే .. హబ్బ, ఎంత వృధా?
ఒకసారెప్పుడో న్యూమెక్సికో రాష్ట్ర రాజధాని ఆల్బుకర్కీ నగరానికి వెళ్ళాను. ఎప్పుడూ అమెరికా ఈశాన్య రాష్ట్రాల్ని వదిలి వెళ్ళని నాకు అదొక విలక్షణమైన ప్రపంచం. అదొక వింత లోకం. (న్యూమెక్సికో రాష్ట్రం అమెరికా దక్షిణపు భాగంలో టెక్సస్ రాష్ట్రానికి వాయవ్య దిశగా ఉంటుంది.) ఆల్బుకర్కీ నగరానికి తూర్పు దిక్కున శాండియా పర్వత శ్రేణులు ఉత్తర దక్షిన దిశగా పరుచుకుని ఉన్నాయి. అక్కడ ఒక చోట పర్వతాగ్ర భాగం చేరేందుకు కిందనించి రోప్ వే కట్టారు. పైన ఒక చిన్న పార్కు, రెస్టారంట్ ఉన్నాయి. ఉత్సాహవంతులైన వారు అక్కడి నించి కాలినడకన వనవిహారం కూడా చెయ్యొచ్చు. ఐనా అది కాదు ఇప్పుడు విషయం.
ఈ రోప్ వే మీద ప్రయాణించే కారు నాలుగు వైపులా అద్దాలతో ఒక మినీ బస్సంత ఉంటుంది. పాతిక ముప్ప్ఫై మంది పడతారు. సుమారు పదిహేను నిమిషాల ప్రయాణం. పైకెక్కే కొద్దీ కళ్ళబడుతున్న శాండియా పర్వత సానువులూ లోయలే కాక, విశాలంగా పురివిప్పుతున్న ఆల్బుకర్కీ నగర విస్తీర్ణం. సూర్యాస్తమయ సమయం. పడమటి దిక్కున సూర్యభగవానుడు సంధ్యాకాంతని రాగరంజితం చేస్తున్నాడు. ఎన్నెన్ని రంగులు ఆకాశం నిండా. ఎటు చూసినా కళ్ళు పట్టనంత సౌందర్యం. నా చుట్టూతా జనాలు, పదిహేన్నిమిషాల మహాద్భుతాన్ని ఒక జీవితకాలం పొందు పరుచుకోవాలని ఆశతో, కేంకార్డర్లలోనూ కేమెరాల్లోనూ ఆ సౌందర్యాన్ని బంధించేందుకు విఫల ప్రయత్నం చేస్తూ. నా చేతుల్లోనూ ఒక అధునాతనమైన కేమెరా ఉంది. ఎక్కడో మెదడు సందేశాలు పంపుతోంది, ఫొటోలు తియ్యమని. దాని గోడు పట్టించుకునే నాథుడు లేడు.
ఇప్పుడు మీకు చూపిద్దామంటే ఫొటోలూ లేవు, ఈ నా మాటలు తప్ప.
కానీ నా మనసులో ఆ అనుభవం మాత్రం పదిలం.
తా.క. ఇవ్వాళ్ళ మూడెనిమిదుల తేదీ :)
తరగటం పెరగటం లేకుండా ప్రతి రాత్రీ పున్నమి వెన్నెల కాస్తే దానికేమీ ప్రత్యేకత ఉండదు.
ఒక్క వేసవి లోనే కాక ఏడాది పొడుగునా మల్లెపూలూ, మావిడిపళ్ళూ దొరికేట్లయితే వాటికీ ఏమీ ప్రత్యేకత ఉండదు.
మనిషి తత్వం ఎలా ఉంటుంది అంటే .. అయ్యో నెలలో మిగతా 29 రోజులూ ఇలాంటీ వెన్నెల ఉండదు కదా; ఈ మావిడి పళ్ళూ మల్లెపూలూ ఈ రెణ్ణెల్లేగా దొరికేది, మిగతా పది నెలలూ దొరకవు గదా .. అని విచార పడుతూ ఉంటుంది.
ఏదన్నా అనుభవాన్ని తరువాతి కాలంలో గుర్తు చేసుకోవడం కోసం రికార్డు చేసుకోవడంలో తప్పేం లేదు గాని, ఆ రికార్డు చేసుకునే హడావుడిలో పడి ఇప్పుడు ప్రత్యక్షంలో ఉన్న అనుభవాన్ని ఆస్వాదించ లేక పోతే .. హబ్బ, ఎంత వృధా?
ఒకసారెప్పుడో న్యూమెక్సికో రాష్ట్ర రాజధాని ఆల్బుకర్కీ నగరానికి వెళ్ళాను. ఎప్పుడూ అమెరికా ఈశాన్య రాష్ట్రాల్ని వదిలి వెళ్ళని నాకు అదొక విలక్షణమైన ప్రపంచం. అదొక వింత లోకం. (న్యూమెక్సికో రాష్ట్రం అమెరికా దక్షిణపు భాగంలో టెక్సస్ రాష్ట్రానికి వాయవ్య దిశగా ఉంటుంది.) ఆల్బుకర్కీ నగరానికి తూర్పు దిక్కున శాండియా పర్వత శ్రేణులు ఉత్తర దక్షిన దిశగా పరుచుకుని ఉన్నాయి. అక్కడ ఒక చోట పర్వతాగ్ర భాగం చేరేందుకు కిందనించి రోప్ వే కట్టారు. పైన ఒక చిన్న పార్కు, రెస్టారంట్ ఉన్నాయి. ఉత్సాహవంతులైన వారు అక్కడి నించి కాలినడకన వనవిహారం కూడా చెయ్యొచ్చు. ఐనా అది కాదు ఇప్పుడు విషయం.
ఈ రోప్ వే మీద ప్రయాణించే కారు నాలుగు వైపులా అద్దాలతో ఒక మినీ బస్సంత ఉంటుంది. పాతిక ముప్ప్ఫై మంది పడతారు. సుమారు పదిహేను నిమిషాల ప్రయాణం. పైకెక్కే కొద్దీ కళ్ళబడుతున్న శాండియా పర్వత సానువులూ లోయలే కాక, విశాలంగా పురివిప్పుతున్న ఆల్బుకర్కీ నగర విస్తీర్ణం. సూర్యాస్తమయ సమయం. పడమటి దిక్కున సూర్యభగవానుడు సంధ్యాకాంతని రాగరంజితం చేస్తున్నాడు. ఎన్నెన్ని రంగులు ఆకాశం నిండా. ఎటు చూసినా కళ్ళు పట్టనంత సౌందర్యం. నా చుట్టూతా జనాలు, పదిహేన్నిమిషాల మహాద్భుతాన్ని ఒక జీవితకాలం పొందు పరుచుకోవాలని ఆశతో, కేంకార్డర్లలోనూ కేమెరాల్లోనూ ఆ సౌందర్యాన్ని బంధించేందుకు విఫల ప్రయత్నం చేస్తూ. నా చేతుల్లోనూ ఒక అధునాతనమైన కేమెరా ఉంది. ఎక్కడో మెదడు సందేశాలు పంపుతోంది, ఫొటోలు తియ్యమని. దాని గోడు పట్టించుకునే నాథుడు లేడు.
ఇప్పుడు మీకు చూపిద్దామంటే ఫొటోలూ లేవు, ఈ నా మాటలు తప్ప.
కానీ నా మనసులో ఆ అనుభవం మాత్రం పదిలం.
తా.క. ఇవ్వాళ్ళ మూడెనిమిదుల తేదీ :)
Comments
తరగటం పెరగటం లేకుండా ప్రతి రాత్రీ పున్నమి వెన్నెల కాస్తే దానికేమీ ప్రత్యేకత ఉండదు.
ఎంత బాగా రాసారండి.. మళ్ళీ మళ్ళీ చదవాలనిపించేలా వున్నాయి.
అంత మంచి దృశ్యాన్ని మీరొక్కరే చూసి మమ్మల్నిఇలా ఊరిస్తారా? చేతిలో కెమెరా ఉండి కూడా ఆ అందమైన దృశ్యాలను బంధించాలనిపించలేదా?? టూ బ్యాడ్..
మళ్ళీ అలాంటి అవకాశం వచ్చినప్పుడు మర్చిపోకండి.కనీసం మీ మొబైల్‍తో అన్నా బంధించి మాకు చూపించండీ..
- అన్నమాట నాకు చాలా నచ్చింది. ప్రయాణాలయినా మరోటయినా దాచుకునే తీరులోనే వుంది అనుభవించే అందం. ఫొటోల్లేకపోయినా, ఆర్ లేనందునే మీ పదాల్లో సౌందర్యం ఎక్కువ తెలిసింది నాకు.
మోజు తగ్గుతుంది, కోరుకున్నది అందుబాటులోకొస్తే
అదంతే మరి, చపల చిత్త మనసు
చాలా కాలం క్రితం ఈ కింది వాక్యాలు చదివాను ఎక్కడో!
As a matter of fact, man is a fool
He wants it hot, when it is cold
He wants it cold, when it is hot
ఈ మాట చాలా బాగు౦ది.నేను మొన్న రాసిన కవితలో ఎ౦దుకు లేదా అనిపి౦చి౦ది.నా బావానికి చాలా దగ్గరగా ఉ౦ది.
http://srushti-myownworld.blogspot.com/2008/08/blog-post.html
ఈ మధ్య ఒక వారం రోజుల క్రితం నేను ఎప్పుడూ చూడనంత పెద్ద ఇంద్ర ధనుస్సును చూసాను. ఎంత అందంగా ఉందో చెప్పలేను. వర్ణించేందుకు ఇంకా మాటల కోసం వేచి చూస్తున్నాను.
కెమేరా ఉంటే బాగుండు అనిపించింది. కానీ ఆ లెన్స్ లోంచి చూస్తూ గడిపి ఉంటే స్వచ్ఛమయిన ఆ కొద్ది అశాశ్వత క్షణలను శశ్వతంగా నా మనసులో పొందు పరచుకోలేకపోయేదాన్నేమో..
ఆ అనుభూతిని పక్క వారికి పంచాలనే ఆశే కదా ఈ కెమేరా ఆలోచనంతా..!
అప్పుడొస్తుందండి,ఎక్కడినుంచో తెలియదు,ఎందుకొచ్చిందో తెలీదు,ఒక చిన్న గాలి అల,చాలా చిన్నది,పిల్లతెమ్మెరంత కూడాఉండదు,పిల్లగాలీ కాదు,చిటికెనవేలు గోరు చివరతో చెవి కిందచక్కిలిగింతలు పెట్టినట్లు వచ్చి ఆ చెమటగాడిని ఒక్కదులుపు దులిపి, కేవలం ఆ కాస్త చెమ్మ మాత్రం అలా ఉంచి ఏమబ్బుదుబ్బుల్లోకి దూరిందో తెలియకుండా మాయమవుతుందే ఆ గాలినిలిచింది ఎన్నిక్షణాలు?అవి శాశ్వతాలా?కాదా??కొన్నిటిని Space &Time కొలతలతో లెక్కపెట్టలేము
Especially these days with the availability of all these sophisticated/advanced photo editing tools like PhotoShop etc, I never understood the significance of photos rather than living/enjoying the moment, when we can create/make photos us being on any part of the world :-) ...
అందుకే నాకు ఎప్పుడూ ఒక వింత ఆలోచన/కోరిక ఉండేది (ఇప్పటికీ ఉంది లేండి) ... We should be able to record everything in a digital format as/how we see it (ie an exact replica of how we viewed it rather than color/light balance with camera/camcorder)with an on/off mechanism in/with eyes so that we can enjoy/live in the moment and later we can download and do whatever we want.
@మూలా - హైకూ గురించి మీరు చెప్పింది అక్షర సత్యం.
@ telugu'vadini' - you're talking about Holodeck on StarTrek Enterprise, my friend :)
నిశిధి నిశబ్దాన్ని అస్వాదించడం లాగ!
తా:క: ఔను, మాస్టారు, దీని మీదే బ్లాగితే...(నిశిధి నిశబ్దాన్ని అస్వాదించడం)
ఆ జ్ఞాపకాలు నాకు కలకాలం గుర్తుంటాయి. ఫోటోలు తీయడం అనే ప్రక్రియలో లీనమయి ఉంటాను కాబట్టి పరిసరాలను ఇంకొంత ఆస్వాదిస్తూ, అనుభవిస్తూ, తరువాత కూడా గుర్తుంచుకోగలుగుతాను.
కొన్ని కొన్ని మనక0టితోకన్నా కెమేరా క0టితో చాలా బాగు0టాయి.
రాజే0ద్రగారూ చాలా బాగా చెప్పారు.
లేనిది కోరేవు, ఉన్నది వదిలేవు, ఒక పొరపాటుకు యుగములు వగిచేవు అని, అనుకొనేకన్నా, జ్ఞాపకాల పొరల్లో మైమరుపులా ఎప్పుడూ భద్రంగా ఉండే ఈ అనుభూతి ముందు, ఎంత ఖరీదైన కెమెరా చేతిలో ఉన్నా ప్రయోజనం లేదు. చక్కటి అనుభూతి. నిజమే! మనల్ని మనము మైమరిచేలా చేసే ప్రకృతి సౌందర్యం కొన్నిసార్లు మనల్ని చేష్టలుడిగేలా చేస్తుంది. జ్ఞాపకాల పొరల్లో ఆ మధురమైన అనుభూతిని దాచుకొనేందుకు వీలుగా.
ఫొటోలు, ఇలా నెమరువేసుకొనే ప్రక్రియను మానసికం నుంచి భౌతికం చేయటం లో దోహద పడతాయి.
అది ఆ అనుభవాన్ని మరింత ప్రజ్వలింపచేస్తుంది. ఇది వాంచనీయమే కదా.
నా ఫొటోల ఆల్బం కు పేరు "జ్ఞాపకాల పూలవాన"
బొల్లోజు బాబా